Το Υάκινθος και Ιουλιέτα, είναι ένα νοσταλγικό διάλειμμα σε αυτή την ταραγμένη φόρτιση του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι μια αναπόληση κάποιων καιρών που η μνήμη μας επιμένει, πεισματικά κι αδικαιολόγητα πολλές φορές, να θεωρεί σαν το χαμένο ‘Ελντοράντο’ μας. Είναι ίσως ακόμα ένα παιχνίδι, ή καλύτερα, ένα παιχνίδισμα ερωτικό ανάμεσα στο φως και στη σκιά, στο χρώμα και στον ήχο, στα νιάτα και στην ωριμότητα, στο λογικό και στο παράλογο, στο παλιό και στο καινούριο, που δεν έχει χαμένο ή κερδισμένο. Νικητής είναι το παιχνίδι.