Πρόκειται για ένα έργο που αναπτύσσει με γλαφυρό τρόπο, μακριά από τη συνήθη ξηρότητα και σχολαστικότητα της ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας, την πορεία της μεγαλύτερης βυζαντινής αυτοκράτειρας από την αφάνεια και τον ύποπτο βίο προς τη δόξα και τον λαμπρότερο θρόνο της εποχής της. Γιατί, αν ο Ιουστινιανός αποκλήθηκε “μέγας”, τούτο το οφείλει όχι μόνο στα δικά του οράματα και στα δικά του έργα, αλλά σε μεγάλο βαθμό και σε κρίσιμες στιγμές, σχεδόν απολύτως στη σιδερένια θέληση της συντρόφου του Θεοδώρας, η οποία κυριολεκτικά διέσωσε τον ίδιο και τον θρόνο του, όταν σε ώρες δύσκολες η αποφασιστικότητα του αυτοκράτορα παραχωρούσε τη θέση της στη λιποψυχία. Γι’ αυτό και δίκαια πολλοί ιστορικοί, χαρακτηρίζοντας αυτή την περίοδο, μιλούν για εποχή “του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας”.