Διάβαζε μετά μανίας όταν έβρισκε καιρό, Κάθε φορά που παρατούσε τα βιβλία, ερχόταν η δική μου η σειρα΄να προσπαθήσω να καταλάβω τι υπήρχε μέςα τους που είχε μεγαλύτερη σημασία από μένα, Κθόταν πάντα στην τραπεζαρία και η γυάλινη πόρτα ήταν κλειστή και κλειδωμένη. Στεκόμουν εκεί στο χολ και την παρατηρούσα κρυφά μέχρι τη στιγμή που θα έριχνε ανυπόμονα το κεφάλι της προς τα πίσω και θα με κοίταζε με μέτια που πάντα ρωτούσαν γιατί δεν την άφηνα ήσυχη. Τότε εξαφανιζόμουν. Εντάξει. Θα την άφηνα ήσυχη. Τρύπωνα στο υπνοδωμάτιο, διάλεγα ένα άλλο βιβλίο, περνούσα μπροστά από την τζαμόπορτα, έμπαινα στο δωμάτιό μας και ξάπλωνα στο κρεβάτι δίπλα στον τοίχο της τραπεζαρίας. Έτσι διαβάζαμε παρέα…