Δύο κοπέλες, δυο φίλες κάθε μία με το χαρακτήρα της, κάθε μία με τη λόξα της προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στην αυτογνωσία και στην ωριμότητα. Η μία με τη σοφία των βιβλίων, η άλλη με τη σοφία της ζωής. Θα τη βρουν εκεί που δεν την έχουν αναζητήσει: «μέσα τους».

“Τι ζήλος και τι ευγλωττία! Αυτή δεν παίζεται! Είναι ικανή να μας πασσάρει τις κωλοφωτιές για αστέρια. Τι παρόλες είναι αυτές που μας λες ρε Μπουρόβα, και συ και αυτός ο Σκοτ Πεκ; Άλλη δουλειά δεν έχουμε, θα πιάσουμε τώρα να προάγουμε και να πλουτίσουμε τον εαυτό μας. Δηλαδή άπαξ και διαβάσουμε «Το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο» φτάνουμε ντουγρού στην ωριμότητα; Στο Θεό σου ρε φιλενάδα. Ξέρεις πολλούς που θέλουν να ωριμάσουν; Οι περισσότεροι προτιμούν να παλιμπαιδίζουν, γιατί αυτό που λες θέλει πολλή δουλειά. Καλά ήσουν μέχρι τώρα, λογική και δυστυχισμένη, πότε πρόλαβες κι έγινες τρελλή κι ευτυχισμένη; Κοίτα λοιπόν τι ζιζάνιο που είσαι. Μου βάζεις φυτιλιές για να μου ανεβάσεις την πίεση. Μα είναι ερωτήσεις αυτές που κάνεις; Όχι, δεν πήρα από τη ζωή αυτό που περίμενα. Και άκου και το χειρότερο: την έχω γαμήσει κατά κράτος τη ζωή μου. Φχαριστήθηκες τώρα; Άντε, φτάνει τώρα, γιατί. . . γιατί. . . γιατί τσαντίστηκα. Όταν θέλω να κλάψω τσαντίζομαι.“