Οι δολοφονίες της οδού Μοργκ είναι το πρώτο δείγμα του λογοτεχνικού είδους που συνηθίσαμε να το ονομάζουμε Αστυνομική Ιστορία και που οι ειδικοί μελετητές το θεωρούν υποκατηγορία της Πεζογραφίας Μυστηρίου. Συνεπώς εκτός από την μεγάλη λογοτεχνική της αξία, η ιστορία αυτή του Έντγκαρ Άλλαν Πόε έχει και μνημειακό χαρακτήρα.
Στην οδό Μοργκ των Παρισίων συμβαίνει μια μυστηριώδης και βάναυση δολοφονία δύο γυναικών. Πολυάριθμοι μάρτυρες δηλώνουν ότι άκουσαν τη φωνή του πιθανού δολοφόνου, κανείς όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσε. Έτσι, οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο οπότε ο Αύγουστος Ντυπέν, αυτός ο ευφυής, εκκεντρικός, περιθωριακός διανοούμενος ερευνητής εγκληματικών ενεργειών, αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο των Φόνων της οδού Μοργκ, και από την πένα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα κάνει την εμφάνιση του, στον χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για πρώτη φορά, ο ιδιώτης αστυνομικός ντετέκτιβ, τα ίχνη του οποίου ακολούθησαν και όλοι οι επόμενοι διάσημοι συνάδελφοι του, ίχνη που χαράχτηκαν από την ιδιοφυία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.

Μόλις χάραζε η αυγή, κλείναμε όλα τα γεμάτα παραθυρόφυλλα του παλαιϊκού σπιτιού μας κι ανάβαμε δύο κεριά βαριά αρωματισμένα, που έριχναν ένα αχνό κι αδύναμο φως.
Με τη βοήθεια αυτών των κεριών παραδινόμασταν σε ρεμβασμούς, διαβάζοντας, γράφοντας ή κουβεντιάζοντας, ώσπου το ρολόγι του τοίχου μας ειδοποιούσε για τον ερχομό του πραγματικού σκοταδιού. Τότε βγαίναμε στους δρόμους κρατημένοι μπράτσο, συνεχίζοντας τη συζήτηση πάνω στα θέματα που είχαμε καταπιαστεί ή τριγυρνώντας εδώ κι εκεί ως αργά τη νύχτα, αναζητώντας μέσα στα φώτα και τους ίσκιους της πολυάνθρωπης πολιτείας εκείνη την απέραντη πνευματική διέγερση που φέρνει η ήρεμη επισκόπηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)