…Η σκέψη του ταξίδεψε για μια ακόμα φορά στα περασμένα. Και θυμήθηκε πως δεν αγάπησε ποτέ στην ψυχή του τα πρόσωπα όσο αγάπησε τις ψεύτικες και παράλογες ιδέες του. Πάντα κοίταζε ψηλά για να κρατήσει έναν ψεύτικο τίτλο κι ένα όνομα και είχε οδηγήσει πάντα στη ζωή του την προσποίηση, την ψευτιά και την υποκρισία.
Στην αφοσίωση και αγάπη της γυναίκας του έδειξε αδιαφορία και ψυχρότητα. Στα παιδιά του φέρθηκε απάνθρωπα, όχι σαν πατέρας παρά σαν ξένος, σκληρός κι αδυσώπητος…
Πόσα δράματα γύρω του, δίχως να προσέξει πως ήταν αυτός που τα δημιούργησε! Ποιος θα τον παρηγορούσε τώρα στο δικό του δράμα; Κανένας! Ο Μπροντέ μόνος τώρα πια μαζί με τον εγωισμό του και το αθώο τελευταίο θύμα του..