Στην τελευταία και πιο σημαντική δεκαετία της ζωής του, μετά τη συγγραφή του “Προφήτη” και πριν από την ολοκλήρωση του έργου του “Ιησούς, ο Γιος του Ανθρώπου”, γράφτηκε από τον Χαλίλ Γκιμπράν “Ο Λάζαρος και η Αγαπημένη του”.
Το μοναδικό θεατρικό έργο του ποιητή χαρακτηριστικό του ως προς τη μορφή και το θέμα, μιλάει μέσω του πεθαμένου ανθρώπου που έχει γυρίσει: “Δεν υπάρχει όνειρο εδώ και δεν υπάρχει ξύπνημα. Εσύ κι εγώ κι αυτός ο κήπος δεν είναι παρά μονάχα φαντασίωση, σκιά του πραγματικού. Το ξύπνημα είναι εκεί που ήμουνα με την αγαπημένη μου και με την πραγματικότητα”.
Για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας άλλος του εαυτός που τον περιμένει, μια πραγματικότητα που μόνο αυτός νιώθει. “Ο Λάζαρος και η Αγαπημένη του” είναι ένας ύμνος μεταφυσικού έρωτα, ένα όραμα που δικαιώνει την αναζήτηση στον καθένα μας.