«Είναι μια γυναίκα. Νιώθει για μένα ό,τι κι εγώ γι αυτήν, με μισεί, με αγαπάει. Όταν με μισεί εγώ την αγαπάω, όταν μ αγαπάει, τη μισώ εγώ. Άλλη περίπτωση δεν υπάρχει.»

Αποτελούμενο από 97 σύντομα κεφάλαια, το “Μια γυναίκα” είναι ένα μυθιστόρημα για τα πολλαπλά πρόσωπα του εαυτού και του άλλου. Το αντικείμενο του πόθου δεν είναι μια γυναίκα αλλά πολλές, όλες πραγματικές και συγχρόνως δημιουργήματα της φαντασίας ενός ιδιόμορφου και ακόλαστου αφηγητή. Ενός αφηγητή που αναλώνεται στο παιχνίδι του έρωτα:
«Είναι μια γυναίκα. Με αγαπάει. Είστε ο Παγκανίνι των φιλιών, λέω τάχα μου ταπεινά! […] Τα φιλιά περιφέρονται πάνω της, στο λαιμό της, στο ηλιοκαμένο τόξο του ώμου, το πρόσωπο, τη μύτη, τις κόγχες των ματιών, φιλιά στο βλέμμα, τα μηνίγγια, την κορφή του κεφαλιού, τα μπούτια μετακινούνται, μόλις που σαλεύουν, ακουμπούν και χωρίζουν, και τα πλευρά και τα κόκαλα».
«Είναι μια γυναίκα. Με μισεί. Με διώχνει συνεχώς. Με κλοτσοπετάει. Με πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα».
Το μυθιστόρημα του Εστερχάζι είναι γραμμένο με τη γλώσσα του σώματος -γι αυτό και το γράψιμο δεν παύει να εκπλήσσει, κεντρίζοντας συνεχώς την περιέργεια του ανυποψίαστου αναγνώστη.