Ο Στρατής Μυριβήλης ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο -ύμνο στη ζωή και την ειρήνη- τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή -με τα χειρόγραφα καλύτερα- του λοχία Κωστούλα. “Τούτα τα τετράδια”, μας γράφει ο Μυριβήλης, “βρεθήκανε μέσα στο γελιό του Αντώνη Κωστούλα. Τόνε θυμήθηκα τόσο ζωηρά και καθαρά κείνο τον αψηλό μελαχροινό φοιτητή με το μακρουλό πρόσωπο και τα φουντωμένα μαλλιά! Κάηκε κατά λάθος μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα που πατήσαμε… Είναι βαρύ πράμα νάχετε μέσα σας έναν πεθαμένο που γυρεύει να μιλήσει και να του σφαλνάτε με την απαλάμη το στόμα. Γνέφει και κάνει παρακαλεστικά νοήματα προς την καρδιά σας απ το υπερπέραν. Θέλει να εκφραστεί. Ας μου
συχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση…”