Το πλούσιο φεγγαρόφωτο έλλουζε το Κάτω Λιβάδι και μετέτρεπε τη γέφυρα με τις μαύρες σκιές της σε μια ωραιότατη ασπρόμαυρη πλακογραφία. Κάτω από το φως του φεγγαριού πρόβαλαν μερικές πανύψηλες καλαμιές και ο ποταμός Τσάην ψιθύριζε το δράμα του.

Η Θωμασίνα Τουίτσετ βρέθηκε στο μονοπάτι του Άλεην και με τη ροδοκόκκινη γλωσσίτσα της καθάριζε τα μουστάκια της. Τον κοίταξε εχθρικά, ύστερα άλλαξε γνώμη, γύρισε ανάσκελα μπροστά στα πόδια του και άρχισε να γουργουρίζει. Ο Άλεην αγαπούσε τις γάτες. Έσκυψε και την πήρε στα χέρια του.

“Καλώς το κόρίτσι μου”, της είπε. “Πάλι ψαράκι έτρωγες;”

Αυτή η διαπίστωση ήταν μεγάλης σημασίας αν και δεν το γνώριζε ακόμα…