Το κείμενο αυτό δεν είναι ούτε επιστημονικό ούτε πολιτικό πόνημα. Είναι μια αφήγηση. Και όπως κάθε αφήγηση έχει ως στόχο να πληροφορήσει, να εξιστορήσει γεγονότα, να μεταδώσει προσωπικές εμπειρίες και να προκαλέσει επιθυμητές αντιδράσεις και ενέργειες. Αναπόφευκτα αναφέρεται και σε πολιτικές αποφάσεις και σε νομικά κείμενα και σε τεχνικές διαπραγματεύσεις και σε αριθμούς. Πρωτίστως όμως αφορά σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες μέσα από μια αναδρομή που απ’ την παιδική μου ηλικία φθάνει στις μέρες μας.

Προσπάθησα να γράψω όσο γίνεται πιο απλά για θέματα που πολλές φορές είναι τεχνικά ή σύνθετα. Γιατί έγνοια μου είναι οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί να μη μιλούν μόνο μεταξύ τους αλλά με τον κόσμο. Με αυτούς των οποίων η επιβίωση, η προκοπή και η ευημερία εξαρτώνται σημαντικά από αποφάσεις που λαμβάνονται μέσα από σύνθετες και τεχνικά περίπλοκες διαδικασίες ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, η νομιμοποίηση των οποίων, σε καιρούς δύσκολους, συχνά αμφισβητείται.

Ο παππούς μου έσκυψε στο χωράφι του. Γέμισε το χέρι του με γη. Κοίταξε ψηλά. Και μετά εμένα. «Είναι ευλογημένη η γη. Αυτή μας θρέφει. Αυτή θα μας θρέφει πάντα. Χρέος μας είναι να την τιμούμε».

Με τον αγρότη παππού μου και την ενασχόλησή του με τη γη ξεκινά, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η σχέση μου με τη γεωργία. Με φωτογραφικές μνήμες, με εμπειρίες και συναισθήματα της παιδικής ηλικίας, στο Κιλκίς. Και η σχέση αυτή, με κάποια διαλείμματα, κρατά δεκαετίες. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα την καθορίζουν παράγοντες που έχουν να κάνουν με τους τόπους που κατά καιρούς έζησα, με την επαγγελματική διαδρομή μου, με δημόσια αξιώματα…

Στη διαδρομή αυτής της σχέσης θέλω να αναφερθώ.