Κοίταξε για μια στιγμή το φίλο του. Χωρίς αυτόν, σκέφτηκε, χωρίς το φοβερά αναλυτικό μυαλό του θα πίστευε ακόμα ότι ο θάνατος της Γκρέτελ ήταν ένα άσχημο παιχνίδι της τύχης. Τώρα ήξερε – το είχαν επιβεβαιώσει άλλωστε και οι δύο “μυστικοί”- πως ήταν ένα στυγερό έγκλημα! Όταν μίλησε, η φωνή του ήταν ψυχρή σαν πάγος : “Θέλω μόνο να είναι συγκεκριμένα άτομα, με πρόσωπο και κορμί από σάρκα και οστά, Μέγιερ. Δε θέλω να είναι κάτι συλλογικό και αφηρημένο, όπως η απόφαση ενός συνδικάτου. Δεν μπορείς να σκοτώσεις μια οργάνωση”. Κι ο Μακ Γκη ήθελε να σκοτώσει! Ο παλιός εαυτός του είχε πεθάνει μαζί με την Γκρέτελ, Τώρα ο “πράσινος θεριστής” με το δρεπάνι ετοιμαζόταν να πιάσει δουλειά…