Μια συντροφιά νέοι, “τοις ένδον ρήμασι πειθόμενοι”, αρχίζουν μόνοι τους τον αγώνα κατά του “Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού”. Τον συνεχίζουν πολεμώντας τους ναζί και τους φασίστες, καταχτητές από την πρώτη μέρα της Κατοχής, για να σμίξουν σε λίγο με τις χιλιάδες “τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες”. Με τ αγόρια και τα κορίτσια που “προτιμώντας τα φτερά πέταξαν τα κουρέλια”. Γίνονται μια ολόκληρη γενιά. Η Γενιά της Αντίστασης, που οραματίστηκε και τόλμησε τη μεγάλη “Έ φ ο δ ο σ τ ο ν ο υ ρ α ν ό”.

Δοκιμάζοντας ικάριες πτήσεις και πτώσεις, καταλαβωμένοι, κρατούν ένα ανελέητο μέτωπο Αντίστασης και μέσα στις γραμμές τους, αρνούμενοι ν αποδεχτούν τα μέσα που “αγιάζουν” τάχα οι σκοποί, για να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους.

… Χλοερό δάσος η γενιά εκείνη, μπορεί να κατακάηκε στις φλόγες μιας ήττας κι ενός Εμφυλίου, που δεν ήρθαν μοιραία, άφησε όμως στο κάρβουνο και στις στάχτες της, καταβολάδες μιας ηθικής και πολιτισμένης ανθοφορίας, που, παρά κι ενάντια σε όλα, κράτησε και κρατάει ως σήμερα αδιάβρωτα τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής του λαού μας.