Γκρίζος κύκνος, το τελευταίο σας βιβλίο. Θέλετε να μας δώσετε κάποια στοιχεία του;
Ο Γκρίζος κύκνος είναι ένα υβριδικό αφήγημα, που συνδυάζει την αυτοβιογραφία με τη μυθοπλασία. Η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα να στοχάζεται, ενώ ο ήλιος χάνεται πίσω από τα βουνά που βρίσκονται κοντά στο σπίτι της. Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. «Το τέλος της ημέρας σηματοδοτούσε και το δικό μου τέλος. Το έβλεπα να πλησιάζει εκεί μπροστά στο ανοικτό παράθυρο και αναρωτήθηκα αν θα έμοιαζε με τα νέφη. Αν θα διαλυόμουν κι εγώ, αφήνοντας πίσω μου μια ανάμνηση πολύχρωμων ατμών», αναφέρει. Και έτσι αρχίζει το ταξίδι προς τα πίσω. Το βιβλίο ακολουθεί την ηρωίδα από τα βρεφικά κιόλας χρόνια, διατρέχοντας τα ενδιάμεσα στάδια πότε με ευθυμία, πότε με θλίψη. Αλήθεια, τι σήμαινε ο χορός για εκείνην και γιατί άργησε να αποδεχθεί την κλίση της; Δύσκολα ερωτήματα. Μετά την περιπλάνηση στα εσώτερα του εαυτού, παλεύοντας με τις αναμνήσεις στην ευφορική εξοχή, αλλά και στο πολύπαθο κέντρο της Αθήνας, θα οδηγηθεί σε μια ιδιότυπη αυτογνωσία και στη συμφιλίωση εντέλει με το παρελθόν της.
Τι σήμαινε παλιότερα και τι σημαίνει σήμερα ο χορός για εσάς;
Κάποτε θεωρούσα τον χορό αυτονόητο, κάτι που μου είχε επιβληθεί και το ακολουθούσα μοιρολατρικά. Όπως στις ερωτικές ιστορίες, όπου η έλξη δεν είναι αμοιβαία. Αυτή ακριβώς η αντιφατική σχέση –έρωτας μαζί και μίσος– αποτελεί το κυρίως θέμα του Γκρίζου κύκνου. Αντλούσα περιστασιακή ικανοποίηση από την καριέρα μου, δεν το αρνούμαι, αλλά κάτι μου διέφευγε. Τα τελευταία χρόνια πριν από τον εγκλεισμό, η άσκηση στις αίθουσες με ζωντανή μουσική αποτελούσε ένα υποκατάστατο της σκηνής, μου προσέφερε αναδρομικά την απόλαυση που δεν είχα πάρει τον καιρό που έπρεπε. Τώρα η αποχή, που βαραίνει διπλά στην προχωρημένη ηλικία, με έχει εξορίσει από τα μαθήματα. Απομένουν οι αναμνήσεις. Και η λαχτάρα της ψυχής και του σώματος.
Πόσο «γερό στομάχι» χρειάζεται να έχουν όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τον χορό;
Επιθυμία, αφοσίωση, ισχυρή θέληση, καλό μυϊκό σύστημα και γερά νεύρα. Αυτά είναι τα προαπαιτούμενα για μια αξιόλογη καριέρα στον χορό. Το γερό στομάχι, αν με αυτό υπονοείτε τον χαρακτήρα που αντέχει στον συντεχνιακό ανταγωνισμό, δεν είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητο. Στον χορό δεν χρειάζεται να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, όπως συμβαίνει σε άλλους χώρους. Στον εικαστικό ή τον λογοτεχνικό, παραδείγματος χάριν. Ο χορευτής είναι ή δεν είναι. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στη δεξιοτεχνία, που συχνά αποβαίνει εις βάρος της τέχνης, αλλά σε μια ξεχωριστή εκφραστική ποιότητα αντιληπτή και από τους μη ειδικούς. Είναι η σημαίνουσα κινησιολογία, ένας συνδυασμός σωματικής ενέργειας και ψυχικής ιδιαιτερότητας που προξενεί τη συγκίνηση. Πώς ακριβώς συμβαίνει, δεν ξέρω να πω. Πάντως δεν είναι προϊόν νοητικής επεξεργασίας, όπως είναι σε άλλες τέχνες το στιλ.
Ήταν η συγγραφή ένας καλός λόγος για να αντικαταστήσετε τον χορό στη ζωή σας;
Δεν πρόκειται για ανταλλάξιμες ιδιότητες. Τυπικά αυτό συνέβη. Στην ουσία, όμως, οι δύο μου ταυτότητες πάντα συνυπήρχαν, υπερισχύοντας η μία της άλλης ανάλογα με την εποχή. Η επιθυμητή ενότητα ήρθε καθυστερημένα.
Χαριτίνη Μαλισσόβα
Πηγή : diastixo.gr
